Een man met een plan

(Alweer die verbouwing maar nu deel V)
Ik neem aan dat jullie ondertussen helemaal kotsbeu zijn van dat geneuzel over die verbouwing? Nee, fijn, dan ga ik eraan beginnen. Tja, het is natuurlijk een bron van inspiratie, zo'n verbouwing, dat begrijp je wel. Als het je in je eigen huis overkomt, is het al hel ingrijpend, maar ook op je werk is dat laatste zo. En, er komt een heleboel 'logistiek' bij te kijken, dat kan ik je wel vertellen. En dat ga ik ook doen hoor, verderop, in deel agentagetig.
Maar goed, het was weer vijf uur, het was weer ijzig koud met een vreselijk snijdende wind, dus dat is geen nieuws. Ik kwam weer mijn 'maatje' tegen, halverwege, ook geen nieuws en ik was als eerste bij de toko, idem. We gaan normaal dan door de zijingang naar binnen en daar wilde ik dus, oudergewoonte, gaan staan wachten op mijn gabbertje Mo, die vandaag de sleutel had van het pand. Maar, het containerpark stond daar, natuurlijk. En dat containerpark was afgezet met van die hoge hekken die in betonnen voetstukken staan. Van die Heras hekwerken, ja. En die hekken waren door middel van stevige en inbraakvrije verbindingen en kettingen op slot. En, we kunnen alleen door die ene ingang naar binnen. Over die hekken heen klimmen is natuurlijk geen optie. Dus was goede raad prijzig, zeg maar. Toch zagen Mo en ik ergens een kiertje tussen twee van die hekken in en met het nodige gewrikt en gevloekt te hebben, de Marokkaanse taal kan hele fraaie vloeken opleveren, dat kan ik je vanaf nu wel vertellen, lukte het ons drieën, Mo, mijn fiets en ik, om de ingang te bereiken. Net hadden we, na al die moeite en die Gods en Allah lasteringen  de deur open of FM2 kwam, redelijk op het gemak, aanwandelen. 'Handig gedaan van die bouwvakkers, die opening in het hekwerk, voor hetzelfde geld sluiten ze de hele zaak af, tegen het inbreken', deed hij optimistisch en Mo en ik keken naar elkaar en zakten iets in.
Een uurtje later sta ik, in de snijdende wind en bij een gevoelstemperatuur van min tien, met wat collegae te lossen, tot over onze oren in de karren die afgevoerd moeten worden en de, voor de verbouwing extra aangevoerde lege containers en lege kratten en zo die uit de vrachtwagen komen en dan komt een 'bouwmijnheer' me vragen of ik: 'Even het koffiezetapparaat wil aanzetten.' Ik kijk om me heen en, met een breed armgebaar wijzend op wat we nog moeten wegwerken, zeg ik, dat ik het zal doen, zodra ik binnen ben. En of hij het niet koud heeft daar binnen in de winkel. Het is geen Brabo met een gulle lach, eerder een Fries zonder humor en hij zegt dat het binnen best wel gaat, qua temperatuur, maar ja, geen koffie, natuurlijk en da's wel kut.

Het was de dag van de 'spiegelvoorraad' vertelde FM2. Nu heb ik eerdere verbouwingen meegemaakt maar voor hen die het niets zegt, zit het zo. Alle artikelen in de winkel gaan straks weg. Alle vers- en diepvriesproducten gaan naar het centrale magazijn, ver weg, in Alkmaar, dat/die ze dan herverdeelt over de overige, zestig, filialen en alle niet bederfelijke spullen, kort, KW, van kruidenierswaren, worden vanaf a.s. zaterdag in kratten geladen en opgeslagen in een (tijdelijke en nog te bouwen en afgescheiden) ruimte in de parkeergarage. Als de winkel dan weer een winkel is, in ieder geval, als ze weer gevuld kan worden, dan komt die spiegelvoorraad aan de beurt.
In het kort komt het er op neer dat we van elk artikel dat we hebben, twee stuks verzamelen, afvinken op een lijst, in kratten verpakken op containers plaatsen en die worden dan apart opgeslagen. En dat dan soort bij soort, natuurlijk, net als dat je de sokken bij de sokken opbergt, de shirts bij de shirts en dat soort zaken, bij de les?
De spullen die je dan niet hebt, maar die wel op je uitdraai staan, worden dus niet afgevinkt en worden alsnog besteld. Op de dag voor dat de winkel gereed is om te worden gevuld, komt die spiegelvoorraad te voorschijn en wordt de zogenaamde spiegel lijn uitgezet. Zie het als in je boekenkast, waar je boeken met de rugtitel naar je toe staan. Schrijver bij schrijver of onderwerp bij onderwerp of, voor de Haagse Barbies onder ons, kleur bij kleur. Nu heb je in een super, let er de volgende keer dat je er komt maar eens op, alle producten minimaal 'twee breed' staan, zoals dat heet, dus van elk product staan er minstens twee naast elkaar. Dus twee pakken amandelspeculaas van Hellinga, twee amandelspeculaas van Markant, twee amandelspeculaas van een C merk, snap je? (Er zijn producten die vier of zes breed staan, natuurlijk. Nou, dan meet je met het tweede pak, of de tweede fles, die afstand af.)
Doordat die spiegel lijn wordt uitgezet, aangevuld met de artikelen die er niet waren maar ondertussen wel besteld zijn, kunnen de vakkenvullers, die de dag voor de opening het pand gaan bevolken, zonder enig probleem uit de containers met de gewone voorraad, die ondertussen tevoorschijn zijn gehaald, de vakken gaan vullen. Daar doen we dan wel twee dagen over, hoor. Ik heb eigenlijk geen idee hoeveel producten we in onze winkel hebben maar van de wijnen weet ik het aardig, dat zijn er ongeveer 600 verschillende soorten. (Rose, wit, rood, aperitieven etc.)
Dat weet ik omdat FM2 de man met een plan was. FM2 is een ontspannen man en ook op deze drukke dagen zijn hij en FM1, bakens van rust in een zee van onrust. FM2 vertelde dat ik de wijnen moest gaan verzamelen en, mocht ik tijd hebben, de 'verse' nootjes ook. Want, en dat is zo schijnt, wijn en noten gaan goed samen en bevolken op mijn afdeling, gebroederlijk en zonder strijd de planken. Wel gescheiden, hoor, de nootjes, en lees dan niet allen nootjes maar ook: 'Japanse mix, Thaise mix, Harakiri knabbels, Bonzai schijfjes en Tsunami golven en weet ik het allemaal, maar ze hebben verschillende planken, tussen de witte wijnen en rode wijnen in en zo maar het schijnt een goed huwelijk te zijn.
Ondertussen hakten, beitelden, boorden, zaagden en trokken kabels, nee, dat laatste loopt niet, maar goed de mannen in overals deden hun dingen, om ons heen en tussen ons door. 
--Later meer over de man en zijn plan--